Druga Niedziela Adwentu - komentarz żydowski

Przedstawiając dziś początek publicznej działalności Chrzciciela, Łukasz czyni to na tle wielkiej historii powszechnej a zarazem na tle potrójnego kalendarza. Kalendarza cesarzy rzymskich, słyszymy tu o Tyberiuszu, panującym w latach 14-37 n.e. Dalej, kalendarza rządców Palestyny, która wchodziła w skład rzymskiej prowincji Syrii. Mamy tu Heroda Antypasa, syna Heroda Wielkiego, będącego namiestnikiem Galilei w latach 4 przed Chr – 39 po Chrystusie. Mamy Poncjusza Piłata, pełniącego swój urząd w latach 26-36 po Chr. I w końcu trzeci kalendarz, kalendarz arcykapłański – wymienieni tu Annasz i Kajfasz – obaj nosili zaszczytny tytuł cohen gadol – sprawowali swoje urzędy odpowiednio w latach 6-15 i 18-37 po Chr. Łukasz więc informuje nas dziś, że Jan rozpoczął swą publiczną działalność pomiędzy wrześniem 27 r. po Chr. a październikiem roku 28.

Następnie Ewangelista wskazuje, że wystąpienie Jana jest wypełnieniem proroctwa Izajasza, który obwieszczał Głos wołający na pustyni, przygotowujący na przyjście Mesjasza. Łukasz używa tu formuły „jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza” – dla Żydów formuła ta oznaczała najwyższy, niepodważalny autorytet, z którym się nie dyskutuje, przyjmując go jako pewnik objawiony przez samego Boga.

Zwróćmy uwagę na ostatni werset dzisiejszej Ewangelii – I wszelkie ciało zobaczy zbawienie Boga – który w sposób dosłowny powtarza Iz 40,5b w wersji LXX. Jednak tekst hebrajski mówi, że wszelkie ciało ujrzy ją razem – וְרָאוּ כָל־בָּשָׂר יַחְדָּו – w odniesieniu do Bożej chwały (כָּבוֹד). Słusznie zauważa David Stern, że tekst hebrajski, będący podstawą greckiego tłumaczenia, miałby w miejscu słowa „zbawienie” – słowo jeszu‘a. Mamy tu więc do czynienia z kalamburem, ponieważ jeszu‘a stanowi żeńską formę imienia Mesjasza – jako że rzeczownik „zbawienie” jest w języku hebrajskim właśnie w rodzaju żeńskim.

W obliczu nadchodzącego Mesjasza Jan wzywa do nawrócenia i pokuty, głosząc i udzielając przy tym chrztu nawrócenia. Praktyka ta nie była w czasach Jana zjawiskiem wyjątkowym, co można wysnuć z Pism Józefa Flawiusza, który wzmiankuje, że w owych czasach pojawiali się różni kaznodzieje, wzywający do rytualnych oczyszczeń. Praktyka ta istniała także m.in. we wspólnocie Qumrańskiej. Pojawiające się w Janowym orędziu wyrażenie „drogi Pana” w ST oznacza drogę posłuszeństwa Bogu i Jego przykazaniom. Niech więc ta dzisiejsza Ewangelia pomoże nam w prostowaniu naszej drogi życia, trwając w gotowości na przyjście Mesjasza.

O Autorze:

Ks. dr Piotr Herok, kapłan diecezji opolskiej, jest absolwentem Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie (doktorat z nauk biblijnych) oraz Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (mgr lic. prawa kanonicznego). Pracuje jako adiunkt na Wydziale Teologicznym w Opolu i jako sędzia w Sądzie Diecezji Opolskiej. 

Działalność Centrum jest finansowana w ramach zadania zleconego przez Ministra Nauki pod nazwą "Centrum Relacji Katolicko-Żydowskich im. Abrahama J. Heschela", umowa nr MEiN/2023/DPI/2884 z 12.10.2023 r.


WSPÓŁPRACA

ikona
ikona
ikona
ikona
ikona