Oba przykazania z dzisiejszej Ewangelii, które cytuje Jezus, pochodzą bezpośrednio z Tory. Pierwsze z nich, „Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. ” pochodzi z 6go rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa, a drugie „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” z 19go rozdziału Księgi Kapłańskiej. Oczywiście Jezus, jako Żyd dogłębnie zaznajomiony z Torą, postrzegałby te przykazania jako podstawowe i fundamentalne.

Ale... istnieje odwieczne pytanie: czym jest miłość?

Kadisz jest krótką, szczególną modlitwą w języku aramejskim, która ma jeden bardzo konkretny cel: uświęcenie/ oddanie czci Bogu. Chociaż słowa modlitwy są bardzo skoncentrowane na tym jednym temacie, modlitwa ta ma wiele różnych liturgicznych zastosowań. W rzeczywistości istnieje pięć „rodzajów” kadiszu, mimo że słowa są prawie dokładnie takie same we wszystkich z nich.  Jest to modlitwa powtarzana wiele razy w trakcie jednego nabożeństwa. Jedną z jej z najbardziej znanych funkcji jest odmawianie kadiszu przez najbliższych krewnych niedawno zmarłej osoby.

Ewangelia uroczystości Wszystkich Świętych wyprowadza nas na górę, gdzie Jezus, rozpoczynając swoje kazanie, wygłasza osiem błogosławieństw. Tekst ten z pewnością należy do najbardziej znanych fragmentów Jego nauczania. Jezus wymienia tutaj kolejno osiem grup, których członkowie są nazwani błogosławionymi, szczęśliwymi – są to kolejno ubodzy w duchu, ci którzy się smucą, łagodni, ci którzy łakną i pragną sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca, czyniący pokój, ci którzy cierpią dla sprawiedliwości. Dodatkowo, w dziewiątym, najobszerniejszym błogosławieństwie Jezus zwraca się bezpośrednio do swoich uczniów, nazywając ich błogosławionymi, gdy im urągają, prześladują ich i mówią kłamliwie wszystko złe na nich z Jego powodu. Uczniowie mają się cieszyć i radować, ponieważ wielka jest ich nagroda w niebie.

Sukkot, Z'man Simchateinu, „czas naszej radości”, jest jednym z trzech świąt pielgrzymkowych, które obchodzimy z wdzięcznością. Wszystkie te trzy święta są związane z porami rolniczych zbiorów.  Jak wspomniano w Torze (Ptw 16, 16): „Trzy razy do roku ukaże się każdy mężczyzna przed Panem, Bogiem twoim, w miejscu, które sobie obierze: na Święto Przaśników [Macy], na Święto Tygodni [Szawuot – Pięćdziesiątnicy] i na Święto Namiotów [Sukkot]. Nie ukaże się przed obliczem Pana z próżnymi rękami”.

Trzy micwot, przykazania, których mamy przestrzegać w święto Sukkot są wyjątkowe, ponieważ wymagają kompletnego i dogłębnego wypełnienia.

Widzimy, że pokora jest pojęciem, które zajmuje ważne miejsce w Nowym Testamencie. W Ewangelii Marka (10, 43-45) Jezus mówi swoim uczniom: „Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”.

Również w Liście do Hebrajczyków 4, 15 jest napisane: „Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu”. Cytaty te pokazują nam, że duchowi przywódcy powinni być świadomi, że nie są wolni od słabości, a zatem muszą być pokorni i wiedzieć, że daleko im do doskonałości. Wszystkie te idee wydają się być wpisane w nurt myśli żydowskiej. Są one również obecne w żydowskich źródłach, które zajmują się tematem pokory.

Jom Kippur to najświętszy dzień w kalendarzu żydowskim. Dzień Pojednania jest szczytem czasu pokuty - czterdziestu dni, które obejmują miesiąc Elul, dziesięć dni grozy od Rosz ha-Szana (Nowy Rok) do Jom Kippur. W Torze, po grzechu złotego cielca, Mojżesz błagał Boga o przebaczenie dla ludu. W Jom Kippur, pokuta została przyjęta i Mojżesz zniósł drugie tablice z dziesięcioma przykazaniami z góry Synaj.

W dzisiejszej Ewangelii Marek opowiada o wydarzeniu, które zaszło podczas drogi Jezusa do Jerozolimy, już w granicach Judei. Przedstawia dwie sceny dialogów z Jezusem: niewymienionego z imienia majętnego człowieka, który przychodzi do Chrystusa z pytaniem o życie wieczne oraz rozmowy Jezusa z uczniami, która jest konsekwencją tego pierwszego zdarzenia.

Ewangelia z tego tygodnia porusza bardzo delikatny temat, który jest również bardzo kontrowersyjny dzisiaj, podobnie jak w czasach Jezusa. Prawo Mojżeszowe wyraźnie zezwala na rozwód, jak jest to opisane w Księdze Powtórzonego Prawa 24, 1-4. Przyjrzymy się temu fragmentowi dokładniej za chwilę, ale ogólnie rzecz biorąc, fragment ten stwierdza, że jeśli mężczyzna poślubi żonę, a następnie nie znajdzie ona uznania w jego oczach, ponieważ zauważy w niej coś nieczystego - być może „nagannego” jest tu lepszym słowem - może dać jej akt rozwodu i odesłać ją ze swojego domu.

Rosz ha-Szana, co dosłownie oznacza głowę roku, to żydowski Nowy Rok. Z Miszny i Talmudu Babilońskiego dowiadujemy się, że świat został stworzony w ostatnich pięciu dniach miesiąca Elul. Adam i Ewa zostali stworzeni szóstego dnia stworzenia, który był pierwszym dniem miesiąca Tiszri – Rosz ha-Szana. Tak więc w Rosz ha-Szana świętujemy i upamiętniamy rocznicę stworzenia świata i ludzkości. Co więcej, Miszna (traktat Rosz ha-Szana) uczy nas, że świat i ludzie są sądzeni w czasie Rosz Haszana: „wszystkie stworzenia przechodzą przed Nim jak owce, jak jest powiedziane: „On, który ukształtował każdemu z nich serce, On, który zważa na wszystkie ich czyny” (Ps 33,15).

Dzisiejsze czytanie z Ewangelii Marka zawiera krótką narrację o dialogu apostoła Jana z Jezusem oraz serię podanych przez Jezusa wypowiedzi pouczających. Kiedy słuchamy tego słowa, to w pierwszej chwili te dwie części wydają się być niepowiązane ze sobą. Dzisiejsze czytania liturgiczne dają nam klucz, aby uchwycić przesłanie tego fragmentu Ewangelii jako całości. Zwracają bowiem naszą uwagę, na to, że ważny jest sam Bóg i Jego zamysł, a wszystkie dary, jakimi człowiek jest przez Boga obdarowywany mają tej prawdzie służyć i do tej prawdy prowadzić.